Jillian heeft een fetisj voor spanking, helemaal waar dit verhaal

Het heeft me de relatie met mijn moeder én mijn huwelijk gekost’ Jilliian spanking Urenlang hard op haar billen geslagen worden is voor de Amerikaanse journalist en schrijfster Jillian Keenan (32) wat seks is voor de meeste andere mensen. En ze is niet bang voor deze voorliefde voor spanking uit te komen. ‘Ik was een jaar of twaalf en keek op een middag na school samen met een vriendin de film Dead poets society. Die speelt zich af op een jongensschool. Een beetje een saaie film, tot aan een scène waarin een van de studenten wordt gestraft in het kantoor van het schoolhoofd. De student staat, buigt naar voren en grijpt met zijn handen 
het bureau beet. Het schoolhoofd stroopt zijn mouwen op en slaat met een houten platte bat hard op de billen van de student die hardop mee moet tellen. Dat was het opwindendste wat ik ooit had gezien. Ik vertelde mijn vriendin dat ik geïnteresseerd was in de geluidsbewerking en spoelde terug om de scène nog een keer te bekijken. En nóg een keer. Acht keer keek ik naar deze spanking-scène onder 
het mom van mijn plotselinge interesse 
voor de geluidsimpact. ‘Als puber voelde ik me een weirdo, omdat ik continu dacht aan over de knie gelegd worden’ P&GADVERTENTIE Gesponsoord door: P&G 9 oefeningen om af te vallen Aan je lijn werken? We selecteerden de 9 beste oefeningen die je thuis kan doen. LEES MEER Fascinatie voor spanking Ik heb altijd al geweten dat ik anders was. Als ik als peuter cartoons keek en een tekenfilmfiguur billenkoek kreeg, vond ik dat spannend. Terwijl mijn leeftijdsgenoten steeds geïnteresseerder raakten in seks, groeide mijn fascinatie voor spanking. Ik dacht er bijna de hele dag aan en had ook bijna de hele dag het sterke gevoel dat er iets ernstig mis met me was. Wat ben ik voor een weirdo? Waarom kan ik niet zoals andere pubers gewoon aan seks denken? 
Ik probeerde het wel hoor, om ‘normaal’ te zijn. Ik ging heel fanatiek masturberen met de gedachte aan seks. Maar er gebeurde niets. Fantasieën over hoe ik over de knie gelegd werd en werd geslagen, deden het wel voor me. Ik groeide op vóór het tijdperk van de smartphones, voor internet moest je inbellen en thuis was er een gedeelde computer. Geen mogelijkheden om in contact te komen met gelijkgestemden. Ik wist niet eens dat die bestonden. Ik voelde me een freak, schaamde me en hield mijn mond over mijn vreemde fantasieën. Tot ik een jongen ontmoette die net als ik een ‘freak’ was. Ik was zeventien, woonde in Spanje en hij was een van mijn huisgenoten. We waren al weken aan het flirten. Maar dan niet zoals in een romcom waarin de hoofrolspelers dingen zeggen als: ‘Wat zie je er mooi uit, wat ben je sexy.’ Wij zeiden dingen als: ‘Jij bent naughty, je moet gestraft worden.’ En op een avond mondde al dat geflirt 
uit in mijn eerste spanking-ervaring. En zoals dat wel vaker gaat met de eerste keer, kon die niet tippen aan mijn verwachtingen en fantasieën. Ik lag op zijn schoot, hij trok mijn rok omhoog en mijn ondergoed naar beneden en sloeg me met zijn vlakke hand op mijn billen. Hij was heel voorzichtig – wat natuurlijk gunstig was voor een spanking-maagd zoals ik – en het voelde allemaal nogal lafjes. Ik hoopte op prachtige blauwe plekken op mijn billen, maar die waren de volgende ochtend niet te zien. 
Al werden mijn verwachtingen niet waargemaakt, toch was deze ervaring onvergetelijk. Want ik kreeg een glimp te zien van het leven dat ik zou kunnen leiden. Een leven waarin ik mijn behoeftes niet hoefde te onderdrukken en ik niet langer alleen was.’ Speelse pets of harde klap Spanking en alles eromheen – het 
plagen met woorden, de verwachting, 
het vertrouwen, de gecontroleerde pijn, 
de endorfines die hierdoor vrijkomen – 
voelen voor mij als een soort verlossing. Bij spanking draait het niet om het orgasme. Ik kom weleens klaar en dat is prima, maar ik heb het niet nodig. Spanking zelf is al het ideale resultaat. Het is louterend, ik voel dat ik leef. Sommigen ervaren door te mediteren een bepaalde flow, anderen hebben een runner’s high, ik beland in een flow van zaligheid als ik op mijn billen word geslagen. Voor veel mensen kan spanken een leuke hobby zijn 
om hun seksleven spannender te maken. Voor vanilla-mensen die van een beetje billenkoek houden, is het een keuze of een voorkeur. Een klein onderdeel van hun seksleven. Voor mij niet: spanking ís mijn seksleven. En dat is een groot taboe. Een paar speelse petsen tijdens seks, dan ben je lekker hitsig en open-minded. Maar als je zoals ik snakt naar harde klappen, ben je pervers en beschadigd. ‘Enorm bevredigend als hij me beveelt in de hoek te gaan staan’ De traditionele psychiatrie gaat ervan uit dat mensen met een fetisj een trauma hebben ervaren en daarmee dealen door 
het te erotiseren. Spanking als traumaverwerking. Maar dat gaat voor de meeste fetisjisten niet op en voor mij ook niet. Mijn vriend kreeg nooit corrigerende tikken als kind, maar heeft wel de behoefte om te spanken. Ik ben als kind wel geslagen door mijn moeder. Maar mijn fetisj is niet iets wat daaruit voortvloeide. Het was er al. Spanking is mijn seksuele oriëntatie en net zoals elke seksuele oriëntatie, heb ik daar niet voor gekozen, duurt het levenslang en is het aangeboren. In 2012 schreef ik een essay hierover voor The New York Times, dat was mijn coming-out tegenover de rest van de wereld en heeft m’n carrière als schrijver een enorme impuls gegeven. Door dat essay schreef ik mezelf in the picture bij opdrachtgevers en 
ik maak nu reportages over mensenrechten, economie en politiek in landen als Kazachstan, Somalië en Zimbabwe. Serieuze journalistiek dus. Het is nog wel afwachten hoe mijn kink mijn carrière verder gaat beïnvloeden. Stel dat een opdrachtgever zegt: ‘Ik wil die perverse schrijver niet.’’ Huwelijk voorbij ‘Sinds dat essay is het contact met mijn moeder verslechterd. Want mijn coming-out hield ook in dat ik haar vertelde over mijn gevoelens. Als zij op mijn billen sloeg als straf, kreeg dat voor mij een seksuele lading en voelde het als aanranding. Ze vindt dat lastig te verkroppen, het was nooit haar opzet en ze erkent niet dat ik het zo heb ervaren. Mijn fetisj heeft me, naast de relatie met mijn moeder, mijn huwelijk gekost. Een jaar geleden verliet mijn man me voor een andere vrouw met de woorden: ‘Spanking is weird.’ We waren bijna 
elf jaar samen. Hij – honderd procent vanilla en geen verlangen om te spanken – wist van mijn fetisj en 
accepteerde die ook. Steunde me zelfs. Maar dat was blijkbaar schijn. Hij heeft het nooit kunnen accepteren en was niet eerlijk tegenover mij en tegenover zichzelf. Maar wie weet, kan uit deze pijn toch nog iets goeds voortkomen. Net zoals toen ik de diagnose multiple sclerose (chronische ziekte die het centraal zenuwstelsel aantast, red.) kreeg. Dat was het slechtste wat me kon overkomen, maar het leerde me wel om de dag te plukken en niets uit te stellen. ‘Spanking is de hoofdmaaltijd, maar daaromheen zijn er allerlei lekkere bijgerechten’ Ik heb nu een relatie met een Nederlander die net als ik into spanking is. Hij stuurde me fanmail: ‘Ik heb je artikelen over spanking gelezen en daardoor voel ik me minder eenzaam.’ Samen zijn met een andere fetisjist betekent dat ik geen moeite hoef te doen om hem bij dit deel van mijn leven te betrekken. We begrijpen elkaar, we hoeven niets uit te leggen over onze gevoelens en behoeftes en veroordelen elkaar niet. Ik zeg niet dat een relatie tussen een kinky en vanilla persoon onmogelijk of lastiger is, ik ken genoeg fetisjisten die gelukkig getrouwd zijn met een vanilla. Dus het kan wel. Mijn partner en ik spelen ook met andere mensen. Soms samen, soms alleen. Van jaloezie is geen sprake. Als mijn vriend en ik samen zijn, is hij de top en 
ben ik de bottom: hij is dominant en spankt mij. En hij tuchtigt me ook op andere manieren. Spanking is de hoofdmaaltijd, maar daaromheen zijn er allerlei lekkere bijgerechten. Zo vind ik op allerlei manieren gestraft worden enorm bevredigend: als hij mijn mond wast met zeep, mijn handen slaat met een liniaal, me beveelt in de hoek te gaan staan. We hebben ook seks en orgasmes, maar dat is voornamelijk een lichamelijke behoefte, zoals plassen. Het is niet emotieloos. Want we houden van elkaar en elk fysiek contact is een uiting van liefde, maar seks is slechts een aangename ontlading. Dat gevoel van seks staat in schril contrast met wat spanking bij me teweegbrengt: dat vervult een emotionele behoefte die zo groot is dat ik het nauwelijks onder woorden kan brengen. Uren gespankt worden, met de vlakke hand of met mijn grote platte haarborstel, terwijl ik over zijn knieën lig. Die bevredigende pijn, de intimiteit, 
de gelukzalige flow, is voor mij het meest bevredigende 
wat er bestaat.’