Psychologie van Spanking

Voor de Engelse term ‘Spanking’ bestaat helaas geen goed Nederlands equivalent. De dichtste benadering is nog ‘Billenkoek’, maar dat woord is eigenlijk te huiselijk, te zeer bepaald door opvoeding, te grappig in zekere zin. ‘Spanking’ is in wezen een onomatope: in het woord hoort men de betekenis. Het gaat om felle, luid klinkende slagen die door enig instrument toegebracht worden op iemand’s zitvlak. Vrijwel iedere vorm van tuchtiging van billen, of het nu met de hand is, de lineaal, de haarborstel of enig ander slaginstrument kan ‘Spanking’ genoemd worden en zo ook ‘Billenkoek.’ Op tegenwoordige internet-sites echter valt onder ‘Spanking’ ook het bloedig tuchtigen van allerhande lichaamsdelen, vaak met behulp van wrede werktuigen als zwepen, kettingen, rietjes enz. Ik zou ervoor pleiten om deze vormen van erotiek te benoemen als ‘BDSM’ (zoals ook vaak gebeurt), dan wel ‘Marteling’. ‘Spanking’ in de zuivere betekenis gaat dan om een relatief onschuldig soort erotisch spel, waarin niet zozeer daadwerkelijke pijn, als wel vernedering en overgave een hoofdrol spelen. Puur fysiek is ‘Spanking’ weinig anders dan het slaan op billen en als zodanig net zo oninteressant als het meer bekende neuken. Je kunt het op diverse manieren doen, maar het is op zich vrij saai. Het unieke van ‘Spanking’ temidden van alle andere erotische exotica is haar psychologische aspect. We zullen zien, dat dit niet één aspect is, maar zeer velen. Zoveel, dat men zich af kan vragen of ‘Spanking’ niet in feite de gehele menselijke geest omspant. Dat is nogal een bewering. Het vraagt om uitwerking. Het liefst doe ik dat in de vorm van korte verhalen, waarin de nadruk steeds ligt op één psychologisch hoofdaspect, meestal ondersteund door enige nevenaspecten. Dat is een speelse aanpak die m.i. het meest recht doet aan ‘Spanking’ zoals ik het zelf ervaar. Ongeduldigen doen er dus beter aan om de rest van deze inleiding over te slaan. Ik beloof u, het grootste deel van dit werk bestaat uit spannende verhalen, geschreven om mijzelf te vermaken en anderen op te winden. (Dat was de oorspronkelijke bedoeling. In dit geval kun je de verhalen gewoon op de site vinden, en mag je zelf raden welke psychologische aspecten een rol spelen.) Voor de meer filosofisch en wetenschappelijk ingestelden onder mijn lezers, zal ik in deze samenvatting proberen onder woorden te brengen, wat naar mijn mening de psychologische essentie van ‘Spanking’ is. Inleiding Ik onderscheid tot nu toe dertien categorieën van psychologische aspecten die in ‘Spanking’ naar voren komen. Het zijn de volgende: Kinderlijkheid Speelsheid/ Doen alsof Schaamte Schuld Vrolijkheid Angst en gezag Gehoorzaamheid Luiheid en verveling Liefde en aandacht Anale obsessie Pijn en onderwerping Romantiek Religieuze repressie In het onderstaande zal ik een en ander uitwerken. In deze ‘Inleiding’ gaat het om theorie. Nogmaals, u kunt de verhalen uitstekend lezen zonder enige kennis van de ‘Inleiding’. Ik heb geen enkele wens om iemand te vervelen. Maar voor sommige mensen (zoals ik) is het interessant om op zoek te gaan naar definities, theorieën en dwarsverbanden. Doe wat u wilt, alstublieft. Ik zal nu de bovenstaande aspecten in volgorde van opsomming behandelen, hoewel de opsomming zelf uiteraard niets zegt over het onderlinge verschil in belang. “Spanking’ is, voor zover ik weet nooit een onderwerp geweest van serieuze, wetenschappelijke studie, zodat men dit geschrift het beste kan zien, als een soort pionieren in een onbekende, exotische wereld. Met al deze waarschuwingen zijn we hopelijk klaar om te beginnen. Kinderlijkheid. Iedereen die behept is met een soort lustgevoelens bij de gedachte aan of het bedrijven van ‘Spanking’ zal erkennen, dat het verschijnsel aanvankelijk kinderlijk of misschien zelfs kinderachtig lijkt. Wanneer men zich in de loop van zijn of haar volwassen-wording bewust wordt van dit soort gevoelens, zal dit besef vrijwel altijd gevoelens van schaamte met zich mee brengen. Schaamte zal dan ook een wezenlijke rol blijken te spelen. Maar dit onderwerp zal later uitgediept worden. Op dit moment gaat het om het kinderlijke van ‘Spanking’. Velen van ons herinneren zich dat wij als kleutertjes een tamelijk obsessieve belangstelling hadden voor alles dat zich aan de achterkant van onze lijfjes voltrok. Billen, poep, wc’s, scheten laten, plassen vormen een uitgebreide bron van interesse en fascinatie voor de vier- à vijfjarige mens. Daarna dient dit afgelopen te zijn. Op den duur (met een merkwaardige pauze van een jaar of 5) dienen we onze aandacht voor altijd te verplaatsen naar de voorkant van ons lichaam. De volwassen kant. Niemand weet waarom, of kan uitleggen hoe het zit, maar het zit als het ware in onze cultuur verankerd. Een twintigjarige die nog steeds veel pret heeft aan scheten, blote konten en naar beneden getrokken onderbroeken kan rekenen op de minachting van zijn rijpere (?) leeftijdsgenoten. En toch, het bestaat. Zowel bij kleuters (hevig), als bij pubers (zelden), als bij adolescenten (iets meer), als bij jonge volwassenen (nog vaker), als bij middelbare volwassenen (weinig), bij jonge ouderen (meer) en bij oude ouderen (nog meer). Kennelijk is er een soort golfbeweging, maar het thema hier is kinderlijkheid. Ja, wat zijn volwassenen anders dan kinderen in een steeds groter wordend lichaam? Nooit verliezen we onze kleuterangsten, onze peuterverlangens naar bescherming en aandacht. Van buiten worden we volwassen, van binnen blijven we kleintjes. Iedereen weet dat, maar het mag niet. Uitsluitend in de bescherming van onze slaapkamers durven we, heel soms toe te geven dat we kinderlijke verlangens hebben. Meestal gebeurt het gewoon niet. Mensen (grote mensen bedoel ik) vinden het te kinderachtig. Het probleem is ook wel een beetje, dat je niet weet hoe het verder moet. Je kunt wel leuk bezig zijn met het slaan op billen, maar dan zit je op een gegeven moment toch te kijken. Net als kleutertjes, want die weten ook niet wat ze nog verder aan moeten met die blote billen. Ja, wat dat betreft is het aspect ‘kinderlijkheid’ een beetje problematisch. Maar niet te snel nu. Er zijn nogal wat volwassenen die juist vanwege die kinderlijkheid denken, dat kleine kinderen zitten te wachten op hun attenties. Nee, dat is een misverstand. Kinderen kunnen het lekker vinden om met elkaar te rotzooien, maar intimiteit (afgezien van onschuldig knuffelen en zo) met volwassenen vinden ze meestal eng. Niet doen dus. Als je zo nodig aan kinderen wilt denken, dan trek je zelf iets kinderlijks aan, je kwijlt een beetje en je kruipt op je blote knieën naar je andere volwassen speelgenootjes in de perverse speeltuin. Uiteraard speelt kinderlijkheid in veel van de opgenomen verhalen een rol. En omdat het om fictie gaat en niet om de werkelijkheid lopen er ook regelmatig minderjarigen in rond. Als je vindt dat dat een aansporing is tot pedofiele activiteiten ben je een idioot, die hier aan het verkeerde adres is. Speelsheid/Doen alsof Weer doe ik een beroep op uw herinnering, lang, lang geleden. Net als ik en alle andere kinderen op de wereld speelde u ‘Doen alsof’. U speelde ‘Vadertje en Moedertje’, of ‘Dokter en Patiënt’, of ‘Cowboy en Indiaan’. Het doet er niet toe. U ‘deed alsof’. Niet geheel toevallig heeft dit spel zijn hoogtepunt tegelijkertijd met de billen-obsessie van kleuters. De meeste ‘alsof’-spelletjes zijn gebouwd rond thema’s als ‘Macht’, ‘Geweld’, ‘Gehoorzaamheid’, ‘Schaamte’ enz. De vormende waarde van deze periode wordt vaak ontkend of geridiculiseerd. Dit is puur onbewuste verdringing. Maar zeer weinigen ontwikkelen zich uiteindelijk volgens het ideale Freudiaanse model: eerst mond, dan kont, dan niks en vervolgens front. Wie gelooft dat nog? Maar dat is een zijpad. Waar het om gaat hier is het speelse element in ‘Spanking’. Als je momenteel ook maar even de moeite zou nemen om op pornosites ‘spanking’-filmpjes te vergelijken met filmpjes uit andere categorieën, dan zou je onmiddellijk de speelsheid opvallen, de fantasie, de intelligentie, de pure lol. (Natuurlijk alleen in vergelijking. Ook de meeste ‘spanking’-filmpjes zijn verbazingwekkend eentonig, fantasieloos enz. Dit zegt meer iets over de kwaliteit van porno op internet in het algemeen). ‘Spanking’ is grotendeels spelen. Je doet het niet alleen voor de opwinding, maar ook (of misschien vooral) omdat je het grappig vindt, geestig, een rare parodie op je bestaan, een vreemde omdraaiing van rollen. In ‘Spanking’ ontkom je niet aan rollen. De één moet de overheersende spelen, de ander onderwerpt zich. Er is geen tussenvorm, ook al mag je wisselen van rol. Net als de meeste andere spellen is ‘Spanking’ een simplificatie van de werkelijkheid. Het is daardoor een kinderlijke benadering van de werkelijkheid. Een consequentie van ons eerste aspect. Wanneer volwassenen aan ‘spanking’ doen nemen ze vaak, al dan niet halfslachtig de volgende rollen aan: Strenge vader/moeder vs. ongehoorzaam, lui, ondeugend enz. kind Strenge docent vs. brutale of luie student/scholier Ontevreden huisheer/-dame vs. luie dienstmeid/knecht Strenge dokter vs. onmondige patiënt Politie agent vs. overtreder Strenge baas vs. fouten makende werknemer Dat zijn de meest voorkomende, maar er zijn uiteraard allerlei variaties mogelijk. Het gaat altijd om een machtsverschil. Heel vaak ligt de opwinding het meest bij het ‘slachtoffer’. De rol van ‘bestraffer’ is moeilijker, omdat bij hem of haar de voortdurende verantwoordelijkheid ligt om het spel goed te spelen. De opwinding is zelden gelegen in de pijn. Het gaat om het gevoel overgeleverd te zijn, vernederd te worden. Schaamte ‘Spanking’ gedijt het best wanneer het een spel is met schaamte. Zolang er een schaamte is over ontbloting, is dat een bron van opwinding. De ‘bestraffer’ kan van de ontkleding een lang uitgerekt spel maken door het ‘slachtoffer’ te dwingen tot allerlei vormen van vernederende ontkleding in allerhande vernederende houdingen. Dit ‘voorspel’ is een zeer belangrijk onderdeel. Het eigenlijke slaan, dat door de term ‘spanking’ wordt gesuggereerd is maar zelden het hoofdgerecht. De opwinding zit veel meer in het dreigen, het angstig wachten, de lange voorbereidingen. Als schaamte over ontbloting niet meer aanwezig is moeten andere bronnen van schaamte gevonden worden. Gelukkig zijn die er vrijwel altijd. Zo zijn er ook ‘spanking’-spellen, die gebruik maken van een omkering van rollen: de strenge chef/cheffin wordt op iets schandelijks betrapt en moet zich onderwerpen aan haar ondergeschikte; vader/moeder die door hun kind gechanteerd worden; arrogante en bazige echtgenoot die door zijn vrouw gestraft wordt. In het algemeen geldt: hoe meer schaamte des te meer opwinding. Schuld Schuld lijkt wel wat op schaamte, maar is iets heel anders. Bij schaamte wil een persoon iets over zichzelf geheim houden. Het is een angst dat iets geheims getoond zal worden: blote lichaamsdelen, onwaardige activiteiten (variërend van plassen tot de vloer dweilen), machteloze houdingen, belachelijke kleren (bv een macho man in een bh of rokje). Schuld is een gecompliceerder gevoel: een persoon die zich schuldig voelt denkt (terecht of onterecht) dat hij of zij tekort schiet, het is nooit goed genoeg. Als gevolg daarvan ervaart de schuldige een drukkend gevoel van verplichting. Spanking kan opluchting brengen door de illusie dat je gestraft wordt voor je tekortkomingen. Als je je straf gehoorzaam ondergaat heb je je schuld afgelost. Dit is natuurlijk drama op een hoger niveau dan spanking gebaseerd op schaamte. Het vergt een veel ingewikkelder en diepgaander plot. Je komt het daarom niet snel in filmpjes tegen, maar het leent zich zeer wel voor erotische literatuur. Veel mensen lopen in de realiteit rond met enige vorm van structureel schuldgevoel. Meestal is zo’n gevoel niet gebaseerd op enige werkelijke tekortkoming. Een goede psychotherapie kan wonderen verrichten. Spanking is in die zin een soort psychotherapie: zolang het ‘slachtoffer’ gelooft in de illusie dat de straf tot kwijtschelding van de schuld zal leiden is het effectief. In dit soort plots is het niet noodzakelijk dat de ‘bestraffer’ daadwerkelijk degene is tov wie het ‘slachtoffer’ zich schuldig voelt. Het kan bv zeer wel een biechtvader zijn, een behulpzame dokter of therapeut, een zorgzame tante enz. Hoe dan ook is er ook hier sprake van een rollenspel en een illusie. Het verschil met andere vormen is, dat in deze variant seksuele opwinding veel minder een rol speelt, omdat het ‘slachtoffer’ niet zo zeer gemotiveerd wordt door ‘bevrijdende opwinding’ als wel door bevrijding van een drukkend geweten. Vrolijkheid Spanking gaat vaak samen met vrolijkheid. Niet altijd, dat is waar, maar zeker vergeleken met de meeste andere soorten erotiek is spanking een vrolijke bezigheid. Allen al het kletsen op blote billen is een vrolijke bezigheid, geeft een vrolijk gevoel bij de ontvanger (mits liefhebber), alsook bij de ‘straffer’ (mits in de juiste stemming). In mijn jeugd was een bekend gezegde: Als de broek gespannen staat is het een gek die er niet op slaat. Dat werd gezegd nadat je een stevige klets had ontvangen, omdat je zo onvoorzichtig was om in het verkeerde gezelschap te bukken. Hoe dan ook was dat een signaal, dat het om een grapje ging. Een klap op je wangen of oren was nooit een grapje. Natuurlijk is er in andere soorten seks ook wel vrolijkheid te beleven, maar in het algemeen wordt seks getoond en beschreven als een zeer serieuze zaak. De deelnemers worden geacht overmand te zijn door hartstochten. Grimmige blikken, wanhopige gezichten, kreunen, vloeken etc. zijn gewenst om de daad overtuigend te maken. Veel mannen worden onmiddellijk impotent als hun partner gaat lachen tijdens de daad. Zelfs een eenvoudige relativering kan de concentratie verstoren. Het meest lachwekkende aan spanking is natuurlijk het rollenspel. Maar net als bij echte komedie dienen de rollen overtuigend gespeeld te worden om te kunnen werken. In spanking-filmpjes wordt erg weinig gelachen. Om het publiek te amuseren (en op te winden) is serieus spel geboden. Maar bij diverse spanking-specialisten is het gebruik om van tijd tot tijd een zg. ‘Achter de Scenes’-sessie uit te zenden, waarin men de spelers ziet voorafgaand, tussendoor en na de opnames. Dit zijn uitsluitend scenes waarin volop gelachen wordt, hoe vreselijk de bestraffingen ook lijken. Angst en Gezag Het is al eerder gezegd, maar bij spanking gaat het altijd om machtsverschillen. De meeste mensen (in onze cultuur) ervaren reële machtsverschillen als onaangenaam (althans als zwakkere partij). Hoe groter het machtsverschil des te heviger de angst. Alledaagse machtsverschillen in de moderne tijd bestaan uit confrontaties met leraren, chefs, overheid-vertegenwoordigers, misdadigers, ouders (in het geval van kinderen), maar iedereen is zich bewust door wetten beschermd te worden tegen machtsmisbruik. Zelfs aan ouders is het verboden om hun eigen kinderen te slaan. In die zin is spanking onvermijdelijk een fantasie, alsook romantiek. Als je als ‘slachtoffer’ bij spanking weet dat je wel degelijk over de knie gelegd en vernederd zal worden, wet of geen wet, dan geeft dat een spannend gevoel. Een gevoel dat in de moderne realiteit niet meer te ervaren is. Wij hebben geen bedienden of slaven meer, die we straffeloos mogen misbruiken. Leraren kunnen zich niet meer straffeloos uitleven op hun leerlingen. Ongetwijfeld is dit een van de redenen van de huidige populariteit van spanking in de meer beschaafde culturen op de wereld. In culturen waarin ook in de realiteit nog volop lichamelijk gestraft wordt zul je weinig spanking-erotiek aantreffen. Dit aspect geeft ook wel aan, dat het niet per se om een bestraffing op de billen hoeft te gaan. Allerlei andere vormen van straf kunnen een even grote opwinding veroorzaken. Maar in het algemeen wordt het dan geen spanking genoemd. Liefhebbers van deze rollenspellen moeten het zoeken onder de termen ‘dominantie’ en ‘onderwerping’. Gehoorzaamheid Gehoorzaamheid is natuurlijk nauw verbonden met het bovenstaande aspect. Ook hier geldt, dat in landen waar gehoorzaamheid een normaal alledaags gebeuren is nauwelijks spanking-fantasieën ontstaan. In modern Nederland waar gehoorzaamheid min of meer belachelijk gevonden wordt (zelfs in de opvoeding en op school) bloeit het volop. Bij gehoorzaamheid-spelletjes hoort straf. Net als bij de het vorige aspect kan zo’n straf vele vormen aannemen, maar een vernederend pak billenkoek is populair, al was het maar als dreiging. Gehoorzaamheid kan ingesponnen worden in een omvangrijk rollenspel (als kinderen van ongeveer acht jaar speelden we graag het spel ‘koninkje’, waarbij de koning opdrachten mocht geven die de onderdanen – de andere kinderen – moesten uitvoeren) of het kan simpelweg een kwestie zijn van opzettelijke ongehoorzaamheid om een bestraffing af te dwingen. Luiheid en verveling Ook hier geldt dat in het echte leven luiheid en verveling zelden tot een opwindender leven leiden. Het is niet aantrekkelijk of sexy. Tenzij je het mag afstraffen als een soort zonde. Hoe dan ook speelt het vaak als motief in ‘spanking’ fantasieën. In de moderne samenleving zijn luiheid en verveling zeer reëel bestaande verschijnselen, maar de straf is helaas weinig anders dan een lusteloos bestaan. Spanking maakt van de nood een deugd, zodat het leven er plotseling opwindender door wordt. Overigens kan bij dit aspect moeiteloos ‘verwend gedrag’ gevoegd worden, een ander al te bekend verschijnsel. Liefde en Aandacht Ieder mens heeft behoefte aan liefdevolle aandacht. Zoals leraren maar al te goed ervaren is alleen al aandacht voldoende. Reden voor de zwakkere leerlingen om zich te misdragen in de les, want als ze gehoorzaam mee zouden doen, zouden ze dankbaar genegeerd worden. Als opvoeders of leraren alleen op negatief gedrag reageren, stimuleren ze dat gedrag, want zelfs een scheldpartij, een pak slaag of een andere straf wordt graag gezocht. Met de beste bedoelingen wordt in beschaafde culturen aandacht in de vorm van lijfstraffen tegenwoordig afgekeurd. Als daar voldoende liefde en tedere aandacht tegenover zouden staan zou dit zeer toe te juichen zijn. Helaas is bij vele moderne gezinnen iedere vorm van lichamelijke tederheid tussen ouders en oudere kinderen taboe geworden. Kinderen groeien tegenwoordig op met een groot tekort aan (lichamelijke) aandacht en dat gaat niet zelden gepaard aan een gebrek aan aandacht überhaupt. Ook hier vervult spanking weer een therapeutische rol. Spanking wordt in het ideale geval liefdevol bedreven. Het is aandacht voor een aspect van jezelf (te weten je billen) waar in het echte leven te weinig aandacht voor is. Anale Obsessies Spanking is onvermijdelijk verbonden met de achterzijde van het lichaam, in het bijzonder de billen. Alles rond billen is interessant voor de spanking-liefhebber: poepen, plassen, onderbroeken, dijen, soms zelfs scheten, sodomie, vaak klysma’s en rectale thermometers. Deze dingen hebben ook vaak een grote rol in met name het voorspel van spanking-spelletjes. Rauwere spanking-filmpjes en -verhalen culmineren vaak in anale penetraties door vingers, buttplugs, tongen, strap-ons enz., waarbij het slaan en doorboren vaak samen gaan. Het leidt er onder andere toe dat spanking tamelijk populair is in de homoseksuele erotiek, met name de mannelijke. Misschien zit hier ook een kern van waarheid in de Freudiaanse ontwikkelingstheorie: juist op de leeftijd, waarop we zindelijk gemaakt worden (op twee- tot vierjarige leeftijd) en we ons steeds meer bewust worden van onze achterkant, komen we tegelijkertijd in botsing met machtsverschillen, en gaan straf en gehoorzaamheid een grotere rol spelen. Pijn en Onderwerping Hoewel daadwerkelijke pijn zeer zelden vrijwillig gezocht wordt zijn er opmerkelijk veel liefhebbers. In het algemeen is spanking dan de verkeerde plek. De liefhebbers van echte pijn moeten het zoeken in de hoek die wordt aangeduid als ‘sado-masochisme(SM)’ of ‘BDSM’. In spanking overheerst de illusie van pijn. De partners doen alsof ze pijn veroorzaken of ondergaan, maar ze spelen het alleen. Spanking is in de eerste plaats een geestelijk genot, een illusie. Er is lichte pijn, maar niet meer dan een hartelijk applaus oplevert voor handpalmen. Zelfs bestraffingen met borstels, lineaals of zogenaamde paddles (specifiek voor spanking gemaakte strafobjecten, bestaande uit een al dan niet buigzaam slagoppervlak met een handvat) zijn zelden erg pijnlijk. Romantiek Omdat in de moderne samenleving lijfstraffen uitgebannen zijn moeten spanking-fantasiën in de regel teruggrijpen op vroegere tijden. In die zin is spanking een romantische vorm van erotiek. Nog geen honderd jaar geleden waren lijfstraffen normaal, veel voorkomend en in het algemeen toegestaan. De moderne mens kan daarom hunkeren naar de tijd, waarin je een ongehoorzame leerling over de knie mocht leggen, waarin je je vrouw mocht slaan, je dienstmeid op haar billen mocht slaan enz. Of naar nog oudere tijden, waarin je de vrije beschikking had over slaven of lijfeigenen. Kapiteins mochten hun matrozen geselen en deden dat ook meestal. Ach dat waren nog eens tijden. In de moderne tijd wordt ‘romantiek’ nog wel eens verward met ‘zoetelijkheid’, maar dat is een zeer nauwe opvatting. In de ware betekenis betekent ‘romantiek’ een verlangen naar niet (meer) bestaande werelden, werelden die (al dan niet verzonnen) zeer verschillen van onze alledaagse werkelijkheid. Religieuze repressie Ook priesters (en soms zelfs nonnen) oefenden vroeger groot gezag uit. Ze hadden zelfs de officiële taak om straffen uit te delen en vaak deden ze dat dmv lijfstraffen. Natuurlijk was dat formeel in naam van de vroomheid en de kuisheid, maar dat was voor de geestelijken zelden een probleem. In hun gecastreerde rol als priesters tierde de wellust welig, vaak onder het mom van diezelfde vroomheid. Het is een welbekend en veel gebruikt literair thema. Als zodanig wordt het ook vaak gebruikt in spanking-fantasieën. De bekende katholieke bidhouding (ver voorover gebukt) en het gegeven van de biecht zijn voor spanking-liefhebbers zeer lust opwekkend. Tot zover deze inleiding. Om het nog echter te doen lijken zal ik eindigen met het gebruikelijke slot van psychologische verhandelingen: nader onderzoek is gewenst.

Jillian heeft een fetisj voor spanking, helemaal waar dit verhaal

Het heeft me de relatie met mijn moeder én mijn huwelijk gekost’ Jilliian spanking Urenlang hard op haar billen geslagen worden is voor de Amerikaanse journalist en schrijfster Jillian Keenan (32) wat seks is voor de meeste andere mensen. En ze is niet bang voor deze voorliefde voor spanking uit te komen. ‘Ik was een jaar of twaalf en keek op een middag na school samen met een vriendin de film Dead poets society. Die speelt zich af op een jongensschool. Een beetje een saaie film, tot aan een scène waarin een van de studenten wordt gestraft in het kantoor van het schoolhoofd. De student staat, buigt naar voren en grijpt met zijn handen 
het bureau beet. Het schoolhoofd stroopt zijn mouwen op en slaat met een houten platte bat hard op de billen van de student die hardop mee moet tellen. Dat was het opwindendste wat ik ooit had gezien. Ik vertelde mijn vriendin dat ik geïnteresseerd was in de geluidsbewerking en spoelde terug om de scène nog een keer te bekijken. En nóg een keer. Acht keer keek ik naar deze spanking-scène onder 
het mom van mijn plotselinge interesse 
voor de geluidsimpact. ‘Als puber voelde ik me een weirdo, omdat ik continu dacht aan over de knie gelegd worden’ P&GADVERTENTIE Gesponsoord door: P&G 9 oefeningen om af te vallen Aan je lijn werken? We selecteerden de 9 beste oefeningen die je thuis kan doen. LEES MEER Fascinatie voor spanking Ik heb altijd al geweten dat ik anders was. Als ik als peuter cartoons keek en een tekenfilmfiguur billenkoek kreeg, vond ik dat spannend. Terwijl mijn leeftijdsgenoten steeds geïnteresseerder raakten in seks, groeide mijn fascinatie voor spanking. Ik dacht er bijna de hele dag aan en had ook bijna de hele dag het sterke gevoel dat er iets ernstig mis met me was. Wat ben ik voor een weirdo? Waarom kan ik niet zoals andere pubers gewoon aan seks denken? 
Ik probeerde het wel hoor, om ‘normaal’ te zijn. Ik ging heel fanatiek masturberen met de gedachte aan seks. Maar er gebeurde niets. Fantasieën over hoe ik over de knie gelegd werd en werd geslagen, deden het wel voor me. Ik groeide op vóór het tijdperk van de smartphones, voor internet moest je inbellen en thuis was er een gedeelde computer. Geen mogelijkheden om in contact te komen met gelijkgestemden. Ik wist niet eens dat die bestonden. Ik voelde me een freak, schaamde me en hield mijn mond over mijn vreemde fantasieën. Tot ik een jongen ontmoette die net als ik een ‘freak’ was. Ik was zeventien, woonde in Spanje en hij was een van mijn huisgenoten. We waren al weken aan het flirten. Maar dan niet zoals in een romcom waarin de hoofrolspelers dingen zeggen als: ‘Wat zie je er mooi uit, wat ben je sexy.’ Wij zeiden dingen als: ‘Jij bent naughty, je moet gestraft worden.’ En op een avond mondde al dat geflirt 
uit in mijn eerste spanking-ervaring. En zoals dat wel vaker gaat met de eerste keer, kon die niet tippen aan mijn verwachtingen en fantasieën. Ik lag op zijn schoot, hij trok mijn rok omhoog en mijn ondergoed naar beneden en sloeg me met zijn vlakke hand op mijn billen. Hij was heel voorzichtig – wat natuurlijk gunstig was voor een spanking-maagd zoals ik – en het voelde allemaal nogal lafjes. Ik hoopte op prachtige blauwe plekken op mijn billen, maar die waren de volgende ochtend niet te zien. 
Al werden mijn verwachtingen niet waargemaakt, toch was deze ervaring onvergetelijk. Want ik kreeg een glimp te zien van het leven dat ik zou kunnen leiden. Een leven waarin ik mijn behoeftes niet hoefde te onderdrukken en ik niet langer alleen was.’ Speelse pets of harde klap Spanking en alles eromheen – het 
plagen met woorden, de verwachting, 
het vertrouwen, de gecontroleerde pijn, 
de endorfines die hierdoor vrijkomen – 
voelen voor mij als een soort verlossing. Bij spanking draait het niet om het orgasme. Ik kom weleens klaar en dat is prima, maar ik heb het niet nodig. Spanking zelf is al het ideale resultaat. Het is louterend, ik voel dat ik leef. Sommigen ervaren door te mediteren een bepaalde flow, anderen hebben een runner’s high, ik beland in een flow van zaligheid als ik op mijn billen word geslagen. Voor veel mensen kan spanken een leuke hobby zijn 
om hun seksleven spannender te maken. Voor vanilla-mensen die van een beetje billenkoek houden, is het een keuze of een voorkeur. Een klein onderdeel van hun seksleven. Voor mij niet: spanking ís mijn seksleven. En dat is een groot taboe. Een paar speelse petsen tijdens seks, dan ben je lekker hitsig en open-minded. Maar als je zoals ik snakt naar harde klappen, ben je pervers en beschadigd. ‘Enorm bevredigend als hij me beveelt in de hoek te gaan staan’ De traditionele psychiatrie gaat ervan uit dat mensen met een fetisj een trauma hebben ervaren en daarmee dealen door 
het te erotiseren. Spanking als traumaverwerking. Maar dat gaat voor de meeste fetisjisten niet op en voor mij ook niet. Mijn vriend kreeg nooit corrigerende tikken als kind, maar heeft wel de behoefte om te spanken. Ik ben als kind wel geslagen door mijn moeder. Maar mijn fetisj is niet iets wat daaruit voortvloeide. Het was er al. Spanking is mijn seksuele oriëntatie en net zoals elke seksuele oriëntatie, heb ik daar niet voor gekozen, duurt het levenslang en is het aangeboren. In 2012 schreef ik een essay hierover voor The New York Times, dat was mijn coming-out tegenover de rest van de wereld en heeft m’n carrière als schrijver een enorme impuls gegeven. Door dat essay schreef ik mezelf in the picture bij opdrachtgevers en 
ik maak nu reportages over mensenrechten, economie en politiek in landen als Kazachstan, Somalië en Zimbabwe. Serieuze journalistiek dus. Het is nog wel afwachten hoe mijn kink mijn carrière verder gaat beïnvloeden. Stel dat een opdrachtgever zegt: ‘Ik wil die perverse schrijver niet.’’ Huwelijk voorbij ‘Sinds dat essay is het contact met mijn moeder verslechterd. Want mijn coming-out hield ook in dat ik haar vertelde over mijn gevoelens. Als zij op mijn billen sloeg als straf, kreeg dat voor mij een seksuele lading en voelde het als aanranding. Ze vindt dat lastig te verkroppen, het was nooit haar opzet en ze erkent niet dat ik het zo heb ervaren. Mijn fetisj heeft me, naast de relatie met mijn moeder, mijn huwelijk gekost. Een jaar geleden verliet mijn man me voor een andere vrouw met de woorden: ‘Spanking is weird.’ We waren bijna 
elf jaar samen. Hij – honderd procent vanilla en geen verlangen om te spanken – wist van mijn fetisj en 
accepteerde die ook. Steunde me zelfs. Maar dat was blijkbaar schijn. Hij heeft het nooit kunnen accepteren en was niet eerlijk tegenover mij en tegenover zichzelf. Maar wie weet, kan uit deze pijn toch nog iets goeds voortkomen. Net zoals toen ik de diagnose multiple sclerose (chronische ziekte die het centraal zenuwstelsel aantast, red.) kreeg. Dat was het slechtste wat me kon overkomen, maar het leerde me wel om de dag te plukken en niets uit te stellen. ‘Spanking is de hoofdmaaltijd, maar daaromheen zijn er allerlei lekkere bijgerechten’ Ik heb nu een relatie met een Nederlander die net als ik into spanking is. Hij stuurde me fanmail: ‘Ik heb je artikelen over spanking gelezen en daardoor voel ik me minder eenzaam.’ Samen zijn met een andere fetisjist betekent dat ik geen moeite hoef te doen om hem bij dit deel van mijn leven te betrekken. We begrijpen elkaar, we hoeven niets uit te leggen over onze gevoelens en behoeftes en veroordelen elkaar niet. Ik zeg niet dat een relatie tussen een kinky en vanilla persoon onmogelijk of lastiger is, ik ken genoeg fetisjisten die gelukkig getrouwd zijn met een vanilla. Dus het kan wel. Mijn partner en ik spelen ook met andere mensen. Soms samen, soms alleen. Van jaloezie is geen sprake. Als mijn vriend en ik samen zijn, is hij de top en 
ben ik de bottom: hij is dominant en spankt mij. En hij tuchtigt me ook op andere manieren. Spanking is de hoofdmaaltijd, maar daaromheen zijn er allerlei lekkere bijgerechten. Zo vind ik op allerlei manieren gestraft worden enorm bevredigend: als hij mijn mond wast met zeep, mijn handen slaat met een liniaal, me beveelt in de hoek te gaan staan. We hebben ook seks en orgasmes, maar dat is voornamelijk een lichamelijke behoefte, zoals plassen. Het is niet emotieloos. Want we houden van elkaar en elk fysiek contact is een uiting van liefde, maar seks is slechts een aangename ontlading. Dat gevoel van seks staat in schril contrast met wat spanking bij me teweegbrengt: dat vervult een emotionele behoefte die zo groot is dat ik het nauwelijks onder woorden kan brengen. Uren gespankt worden, met de vlakke hand of met mijn grote platte haarborstel, terwijl ik over zijn knieën lig. Die bevredigende pijn, de intimiteit, 
de gelukzalige flow, is voor mij het meest bevredigende 
wat er bestaat.’